Lato 1945 roku, bezpośrednio po zakończeniu drugiej wojny światowej. Tadeusz, polski żołnierz, który stracił wszystko przez wojnę, przybywa na Mazury, tereny przydzielone Polsce po wojnie, które wcześniej należały do Niemiec. Tam spotyka wdowę po niemieckim żołnierzu, którego śmierć obserwował. Róża, samotnie zamieszkująca duże gospodarstwo, przyjmuje go chłodno, lecz zgadza się gościć na jedną noc.
Spis treści
Tadeusz odwdzięcza się, pomagając w pracach gospodarskich. Róża, choć nie przyznaje tego otwarcie, potrzebuje nie tylko pomocy, ale przede wszystkim ochrony przed szabrownikami. Z czasem Tadeusz dowiaduje się więcej o przyczynach jej samotności. Na tle zniszczonego przez wojnę krajobrazu, gdzie nadzieja jest często tylko narzędziem propagandy, między dwojgiem ludzi z różnych światów rodzi się miłość… Czy może przetrwać?
Zło, które dotąd obserwowaliśmy, narasta. Wojna się zakończyła, ale bohaterowie nie znajdują spokoju ani bezpieczeństwa. Władze ludowe, prostackie i agresywne, traktują ataki na Mazurów jako normę, dlatego przemoc nie ustaje. A Róża doświadcza jej zarówno podczas, jak i po wojnie. Mimo że ostatecznie uda jej się uchronić przed dalszymi atakami, tragicznie umrze na chorobę, będącą wynikiem wcześniejszych prześladowań.
Rzeczywiście, Róża cały film to hit, który można określić jako trudny. Zawiera sceny przemocy, gwałtów, a także przedstawia proces chorowania i umierania głównej bohaterki. Nie chodzi tu o samą śmierć, ale o proces umierania, który został szczegółowo i drastycznie zobrazowany, przypominając postać Agnes z filmu „Szepty i krzyki”. Widzimy gwałty, okrucieństwa i śmierć spowodowaną chorobą, prezentując wszystkie możliwe sytuacje, gdzie ludzkie życie jest zagrożone.
Bohaterowie bronili się przed przemocą, ale również sami musieli zabijać, by nie stać się ofiarami. Nie mogli istnieć w świecie przesiąkniętym złem, nie stając się w pewien sposób jego uczestnikami. Jednak te wszystkie okrucieństwa nie umniejszają wartości tego filmu. Uważam, że reżyserowi, Smarzowskiemu, udało się przedstawić te aspekty w sposób, który nadaje całości katartyczne właściwości.
W finale, Tadeusz i Jadwiga, córka Róży, opuszczają zajęte przez przesiedleńców ze Wschodu gospodarstwo, kierując się ku rozległym, pustym polom Mazur. Te otwarte przestrzenie, jakie rozpościerają się przed bohaterami, stanowią rodzaj symbolicznego bezludzia, przez które ta para wyrzutków ma teraz wędrować. Jeśli te krajobrazy są ukazane z lotu ptaka, czy też – zgodnie z wizją Tadeusza Sobolewskiego. Z perspektywy odlatującej duszy, nabierają dodatkowo wymiaru egzystencjalnego.
Emocje w filmie przekazywane są głównie przez gest, mimikę, autentyczne zachowanie. Oszczędność dialogów stanowi tutaj wielką zaletę. To charakterystyczne dla kina Smarzowskiego, które jest niezwykle realistyczne i naturalistyczne, gdzie każdy, nawet najmniejszy gest, ma ogromne znaczenie. Oglądaj Róża cały film w dobrej jakości na VOD!
Po obejrzeniu całego filmu Róża online zastanawiałem się, dlaczego życie jest tak okrutne. Dlaczego wojna traktuje ludzi jak marionetki, dehumanizując ich. Odpowiedzi na te pytania nie znajdę chyba nigdzie indziej. W „Róży” natknąłem się jednak na zdanie, które zostawia małą iskrę w sercu: nadzieja pozostaje w ludziach.
Sortowanie według najpopularniejszych