Sorrentino na ekranie tworzy swoją własną boginię – Afrodytę, wyłaniającą się z morskiej piany, będącą ucieleśnieniem esencji życia i mitycznej kobiecości. Cały film Bogini Parthenope online jest równocześnie wszystkim i niczym – pochwałą utraconej witalności i symbolem ateńskiej mądrości. Jest kobietą idealną, którą można znaleźć jedynie w męskiej wyobraźni. Na pierwszy rzut oka, heroina ta nie różni się zbytnio od dotychczasowych bohaterek reżysera. Czyli zmysłowych piękności przewijających się na dalszym planie, będących żywym ucieleśnieniem najskrytszych fantazji protagonisty.
Spis treści
Parthenope jest jednak postacią znacznie głębszą. Reprezentuje ona ideał widziany w drugiej osobie, gdy doświadczamy pierwszego zauroczenia. Młodzieńcza natura bohaterki, w oczach neapolitańskiego reżysera, jest niczym innym jak zachwyceniem się wielkimi ideami, które rzeczywistość często brutalnie zweryfikuje. Dla Parthenope, antropologia staje się kluczowym elementem.
Mimo że filmowi brakuje brawury i wizualnego przepychu, do którego Sorrentino nas przez lata przyzwyczajał, zapierające dech w piersiach panoramy z całego filmu Bogini Parthenope nie ustępują pięknu pocztówkowych krajobrazów Rzymu w „Wielkim pięknie” czy zmierzchającego nieba nad Sardynią w filmie „Oni”. Antyczne Parthenope staje się dla bohaterki, która pisze doktorat, miejscem do eksploracji zarówno mniejszych, jak i większych intelektualnych potrzeb.
To właśnie tu, w mieście odzwierciedlającym jej najskrytsze pragnienia, kobieta spędza kolejne lata, weryfikując każdą z niespełnionych obietnic swojej młodości. Gdy już wydaje się, że nic więcej jej nie zaskoczy, Napoli po 33 latach zdobywa mistrzostwo Włoch. Zakochany w podobnych cudach codzienności włoski reżyser obdarowuje nas najbardziej melancholijną i oniryczną opowieścią w swoim dorobku, rozprawiającą o człowieku i jego utraconych miłościach.
Bogini Parthenope cały film to opowieść o pokoleniowo przekazywanej mądrości i doświadczeniu, trudach dorastania oraz zdobywaniu z wiekiem nowej perspektywy. Sorrentino w swoim filmie „Parthenope” zderza graniczne doświadczenie piękna z przeszywającą żałobą i żalem. Obydwie te skrajne emocje są osadzone w przewlekłej zadumie i przytłaczającym wręcz decorum. Dzięki temu film znacznie bardziej przypomina filmową eseistykę niż konwencjonalne kino fabularne.
Gdy pojawia się dramaturgia, służy ona raczej jako pretekst do rozpoczęcia nowego rozdziału teoretycznej rozprawy. Film Sorrentino najlepiej sprawdza się i broni jako doświadczenie w mroku kinowej sali. Bogini Parthenope cały film od swoich widzów wymaga całkowitego skupienia i koncentracji, wewnętrznego spokoju oraz odcięcia od zewnętrznych bodźców. To propozycja filmowa, która funkcjonuje na zasadzie „albo tak, albo wcale”.
Sortowanie według najpopularniejszych