Lata 60-te naszej ery. Władzę w Imperium Rzymskim sprawuje despotyczny cesarz Neron. Na jego dwór trafia niewolnica Ligia, która wpada w oko jednemu z pretorianów Nerona – Markowi Winicjuszowi. Początkowo pragnie on uczynić z niej swoją nałożnicę. W obronie dziewczyny staje jej przyjaciel, potężny Ursus, którego siła przypomina grzmot pioruna. Mimo to, Winicjusz nie rezygnuje z zamiarów.
Spis treści
Z pomocą swojego stryja Petroniusza, najlepszego przyjaciela Nerona, oraz sługi Greka Chilona, dowiaduje się, gdzie mieszka Ligia. Chilon ujawnia mu również, że Ligia jest chrześcijanką. Pewnej nocy, wraz z gladiatorem Krotonem, Winicjusz wyrusza do Rzymu, by porwać Ligię. Ursus, broniąc dziewczyny, zabija Krotona i ciężko rani Winicjusza. Ligia, pomimo wszystkiego, zobowiązuje się wyleczyć swojego napastnika, wyznając jednocześnie, że jest w nim zakochana.
Marek, poruszony jej uczuciem, decyduje się przyjąć chrześcijaństwo i zostać mężem Ligii. Tymczasem Neron podpala Rzym. Na sugestię głównego dowódcy armii Tygellina oraz swojej kochanki Poppei Sabiny, oskarża o spalenie miasta chrześcijan. Rozpoczyna się masowe prześladowanie wyznawców Chrystusa, którzy są rzucani lwom na pożarcie, krzyżowani i spalani na stosie, przy aplauzie uradowanego tłumu Rzymian.
Film Jerzego Kawalerowicza z 2001 roku to epicka adaptacja niemal wszystkich wątków z literackiego pierwowzoru. Trwająca prawie trzy godziny produkcja była kręcona we Francji, Włoszech, Tunezji i Polsce, a jej budżet wyniósł 76 milionów złotych, co osiemnaście lat po premierze nadal czyni ją najdroższym filmem w historii polskiej kinematografii. Dla reżysera, który ma w swoim dorobku takie ekranizacje jak „Matka Joanna od Aniołów” Iwaszkiewicza czy nominowany do Oscara „Faraon” na podstawie powieści Bolesława Prusa, adaptacja prozy Sienkiewicza była spełnieniem marzeń.
Niestety, zarówno estetyka filmu, jak i oczekiwania widzów znacząco się zmieniły w porównaniu z okresem, kiedy reżyser święcił swoje największe sukcesy. Fabuła filmu Kawalerowicza przedstawia splecione ze sobą obrazy miłosnej historii Ligii i Wincjusza, dworskich intryg oraz narastającego szaleństwa Nerona, który w swoich artystycznych zamiarach nie cofnie się przed zabiciem członków rodziny czy podpaleniem Rzymu. Oderwany od rzeczywistości i otoczony pochlebcami, cesarz wpada w jedną z najczęstszych pułapek władców absolutnych – przeświadczenie o własnej nieomylności.
Te dwa światy zazębiają się tylko okazjonalnie, lecz w kluczowych dla fabuły momentach, decydując o losach postaci. Kawalerowicz, będąc jednocześnie scenarzystą filmu, nie wprowadza artystycznych rewolucji. Lecz prosto i zrozumiale adaptuje dziewiętnastowieczną prozę do technicznych możliwości kina początków XXI wieku. Takie podejście sprawia, że film może być postrzegany jako substytut książki. Doceniły to poprzednie pokolenia i zapewne docenią przyszłe pokolenia uczniów. Jednak dla innych widzów opowieść może wydać się zbyt mało dynamiczna.
Budżet tego trwającego niemal trzy godziny filmu wynosił siedemdziesiąt sześć milionów złotych. A to czyni go do tej pory najdroższym obrazem w historii polskiej kinematografii. Produkcja trwała od maja do listopada 2000 roku i odbywała się nie tylko w Polsce. Ale także za granicą – we Włoszech (w Rzymie), Francji (w mieście Pont-du-Gard) i Tunezji (w Kortinie).
„Quo vadis” cieszyło się dużym zainteresowaniem publiczności. W kinach w całej Polsce obejrzało go blisko cztery i pół miliona osób. Jednak twórcom nie udało się odzyskać zainwestowanych środków. Zysk ze sprzedaży biletów wyniósł bowiem niespełna sześćdziesiąt dziewięć milionów złotych. Dodatkowo, film nie zyskał uznania krytyków, którzy wskazywali na liczne błędy w produkcji.
Do kontrowersji przyczynił się widok płonącego marmuru podczas scen pożaru Rzymu, cielisty trykot Ligi w scenach z bykiem. A także widoczne sportowe obuwie jednego ze statystów podczas walki Ursusa ze zwierzęciem. Równolegle do wersji kinowej, producenci stworzyli sześcioodcinkowy serial telewizyjny pod tym samym tytułem, którego premiera miała miejsce 25 grudnia 2003 roku.
Sortowanie według najpopularniejszych